VIII miesiąc - toksyczne mamo-koleżanki

Co u dziewczynek?
W ósmym miesiącu dziewczynki są rozkoszne, nieporadnie próbują raczkować, wspinać się i wstawać.
Naśladują dźwięki i oczywiście dużo "mówią". Te ich próby niezależności wymagają nieustannej asysty.
Martynka jest najbardziej podekscytowana, gdy udaje się jej wedrzeć do królestwa brata czyli pokoju Marcela. Tutaj aż piszczy z radości na widok całej armii samochodzików, czy budowli z klocków Lego.
Zwykle patrzy na mnie jakby chciała powiedzieć "mamusiu ty idź sobie zrób co potrzebujesz, a ja tutaj dam sobie radę i na pewno nie będę się nudzić". A potem " o nieeee, nie sprzątaj tych kolorowych klocuszków i tych maleńkich szklanych kuleczek ' :)

Co u mam? 
A mamy naszła pewna istotna refleksja i pytanie?
Ale najpierw słowo wprowadzenia:
Mam takiego wujaszka, który bardzo zaangażował się z życie i rozwój swojego małego bratanka, który jest w wieku Martyny. I nic w tym dziwnego czy też mnie zajmującego, bo nawet nie znam tego bratanka, a wujka widuję 2 razy w roku. Ale od jakiegoś czasu moja mama ( która mieszka blisko wujka ) zaczęła mi zadawać dziwne pytania: A co już potrafi robić Martynka? a czy już wstaje?, a czy wyszły jej ząbki?, a jakie sylaby już wypowiada? Wyczułam w tych powtarzających się pytaniach jakąś presję, jakby Martyna miała coś więcej potrafić ...
O co chodzi? zapytałam wprost moją mamę i okazało się, że wujaszek pasjonował się w porównywaniu postępów bratanka z Martyną. Rozbawiło mnie jego zachowanie, więc podczas kolejnego telefon zaprezentowałam skrupulatnie postępu w rozwoju córeczki:


Mówi już - Mama, Baba i prawie Tata
Wykazuję świetne poczucie humoru, bo uśmiecha się jak się z nią drażnię i zabieram/oddaję jej smoczek
Jest taka mądra skąd wie, że to żarty?
Rozpoznaje wszystkich z rodziny a jest tak inteligentna, że płacze jak widzi teściową
Uwielbia braciszka, gładzi jego zdjęcie, które jest na lodówce
Piszczy z radości jak widzi tatusia
Śpiewa przed snem murmurando
Prawie chodzi albo już niebawem zacznie ...

Kiedy porozmawiałam na ten temat z różnymi mamami okazało się, że każda miała taką właśnie toksyczną mamo-koleżankę, która ciągle wychwalała postępy i rozwój swojego dziecka i wywoływała mnóstwo obaw u drugiej mamy. Zastanawiam skąd to się bierze, przecież potrzebujemy wsparcia a nie rywalizacji. O ile wujkowi można to wybaczyć o tyle nas mamy trudno zrozumieć.